بنی‌امیه گاهاً خودشان به طور مستقیم حملات بیولوژیکی را به وسیله‌ی سم انجام می‌دادند، و گاهی نیز ایادی یهودی‌مذهب مشهور را به کار می‌بستند. این مسئله مشهور است، و در تاریخ هم موارد زیادی در این خصوص ذکر شده است.

پایگاه صهیون‌پژوهی خیبر، اسناد تاریخی نشان می‌دهند در صدر اسلام سلاح بیولوژیک مورد استفاده قرار می‌گرفته و البته یهودیان نقش پررنگی در استفاده از این ابزار داشتند. باتوجه با اینکه پایگاه صهیون‌پژوهی خیبر یادداشت‌های ویژه‌ای با موضوع «نفوذ صهیونیسم در جنگ‌های بیولوژیک» را منتشر می‌نماید، گفت‌وگوی ویژه‌ای با «حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر سید محمدمهدی حسین‌پور»، استاد حوزه و دانشگاه ترتیب داده است. در ادامه، متن این مصاحبه تقدیم می‌گردد:

خیبر: آیا در صدر اسلام، از سلاح بیولوژیک برای ترور و کشتار استفاده می‌شده؟ در این صورت، یهودیان چه نقشی در ترورهای بیولوژیک داشتند؟

ابتدا بایستی عرض کنم، در تاریخ یهودیان مشاهده می‌کنیم که این‌ها مشهور به کشتار رقبایشان هستند. حتی قرآن کریم آن‌ها را کسانی تعبیر می‌کند که در کشتن انبیاء خبره هستند. اما نحوه‌ی این کشتار باتوجه به شرایط متفاوت بوده است.

گاهی کشتار به صورت جنگ فیزیکی و تن به تن (با استفاده از شمشیر) انجام می‌شده؛ گاهی نیز به صورت حذف بیولوژیکی بوده است. یعنی حذف رقبا به وسیله‌ی مواد سمی. این مطلب تا جایی مهم بوده که در دوران رسول خدا (ص) برخی افراد صراحتاً اعلام می‌کردند که علت اسلام نیاوردنشان ترس از کشتار یهود است. این نشان می‌دهد یهودیان در کشتن رقبا و مخالفانشان هیچ ابایی نداشتند.

حتی نقل شده، یکی از یهودیان منطقه یمن به مدینه آمد و مسلمان شد؛ وقتی به دیار خود بازگشت، به دستور بزرگ منطقه، تکه‌تکه شد.[1] به هر حال، انگیزه‌ی کشتار به یک حالت روانی در میان یهودیان تبدیل شده است. به گونه‌ای که از رسول خدا (ص) روایت شده: «اگر دو یهودی با یک مسلمان در جایی تنها باشند، حتماً آن دو یهودی تصمیم به قتل آن مسلمان خواهند گرفت.»

از امیرمؤمنان (ع) هم روایت شده که فرمودند: «مسلمان از شش نفر در امان نیست، یکی از آن‌ها یهودیان هستند.» به هر حال در تاریخ اسلام با دو نوع ترور و کشتار بیولوژیکی توسط یهود روبرو هستیم: یکی «کشتار بیولوژیکی فردی» و دیگری «کشتار گروهی».

پیشنهاد مطالعه:

پرونده ویژه| استفاده از دارو به‌عنوان سلاح بیولوژیک

در صدر اسلام، عمدتاً ترورها و کشتارها از سوی یهودی‌ها به صورت کشتن با استفاده از سم بوده است. شواهدی نیز در این خصوص وجود دارد. بسیاری از افراد، کشتن با سموم را باتوجه به وضعیت علمی آن دوران، از نوع حملات بیولوژیکی دانسته‌اند، که استنادات بسیاری هم در این زمینه وجود دارد.

به طور مثال: شهادت پیغمبر خدا (ص) به وسیله‌ی سمی بوده که یک زن یهودی به نام «زینب بنت حارث»، خواهر مرحب خیبری در گوشت سردست گوسفندی می‌ریزد و آن را به رسول خدا (ص) می‌خوراند و این سم سه سال بعد، رسول خدا (ص) را به شهادت می‌رساند. این را بسیاری از منابع شیعه و سنی ذکر کرده‌اند.

در کتاب دشمن شدید، به نقش یهود در تاریخ صدر اسلام به خوبی در جلدهای مختلف اشاره کردیم و در آنجا آورده‌ایم که یهود، و در صدر آن‌ها معاویه و به طور کلی بنی‌امیه، ریشه‌ی یهودی و رومی داشتند. بنابراین، یهود به وسیله‌ی بنی‎امیه در اسلام نفوذ کرد. همه‌ی پادشاهان اموی یهودی و به عبارت دیگر مهره‌ی یهود در نفوذ به اسلام بودند. به همین جهت، هر ترور و هر قتلی که به صورت بیولوژیکی، که عمدتاً به وسیله سم بوده، از سوی اموی‌ها صورت گرفته باشد، در حقیقت کار یهود بوده است.

بنی‌امیه گاهاً خودشان به طور مستقیم حملات بیولوژیکی را به وسیله‌ی سم انجام می‌دادند، و گاهی نیز ایادی یهودی‌مذهب مشهور را به کار می‌بستند. این مسئله مشهور است، و در تاریخ هم موارد زیادی در این خصوص ذکر شده است. به طور مثال، نقل می‌کنند: معاویه یک پزشکی یهودی به نام «ابن اثال» داشت که در دستگاه او خدمت می‌کرد. کارش داروسازی بود و آشنایی خوبی با گیاهان و به خصوص سم‌های کشنده داشت؛ همه هم می‌دانستند که او یهودی است.

معاویه هرجا به بن‌بست می‌خورد، به ابن اثال دستور می‌داد که از سموم خودش دارو و سمی را تهیه کند و معاویه آن را به خورد مخالفین خودش می‌داد. بسیاری از بزرگان و سران مسلمان، با سمی که ابن اثال به دستور معاویه ساخته بود، کشته شدند. «عبدالرحمن بن خالد بن ولید» یکی از این‌هاست. معاویه وقتی فهمید او رقیب پسرش یزید است، ابن اثال را دعوت کرد و او با شربتی مسموم کار عبدالرحمان بن خالد را تمام کرد.

همچنین معاویه، «سعد بن ابی‌وقاص» را هم به وسیله سم، مسموم کرد و کشت. «مالک اشتر» نیز با شربت عسل مسموم معاویه به شهادت رسید. لذا معاویه در این کار بسیار خبره بود و با کمک پزشک یهودی‌اش، از سلاح بیولوژیک برای حذف رقبای خودش استفاده می‌کرد.

ترور بیولوژیک حضرات ائمه

از همه مهم‌تر شهادت همه ائمه، به جز وجود مقدس حضرت ولی‌عصر (عج)، امیرمؤمنان (ع) و سیدالشهدا (ع) به وسیله سم و ترور بیولوژیکی صورت گرفته است. اما نکته‌ی مهم این است: باتوجه به اینکه بنی‌امیه اصالتی یهودی داشتند و ابزار یهود بودند، لذا شهادت ائمه در زمان بنی‌امیه توسط یهود صورت گرفته است.

نکته دیگر اینکه حتی شهادت امیرمؤمنان (ع) را هم می‌توانیم یک ترور بیولوژیکی، از طریق سمی که معاویه به ابن‌ملجم داد، ارزیابی کنیم؛ این نکته بسیار مهم است.  طبری در تاریخش و دیگران نیز نقل می‌کنند که: بعد از ضربت ابن‌ملجم به فرق مبارک امیرالمؤمنین (ع)، ابن‌ملجم دستگیر شد و در طول سه روزی که حضرت بیمار بود، در منزل حضرت حبس شد.

در این ایام ام‌کلثوم، دختر امیرمؤمنان (ع) گریه می‌کرد و می‌گفت: «ای کاش پدرم زنده بماند.» اما ابن‌ملجم، رو کرد به ام‌کلثوم و گفت: «قسم به خدا! ضربه‌ای زدم که اگر آن یک ضربه بر کل اهل شهر اصابت بکند، همه خواهند مرد. من این شمشیر را یک ماه در سمی گذاشتم. شمشیر را به هزار و سم را به هزار دیگر خریدم.»

حال سؤال این است: سمی که چنین اثری داشته باشد از کجا به دست ابن‌ملجم رسیده است؟ اگر او را یک فرد ساده‌ی از خوارج بدانیم، دسترسی‌اش به سمی که به وسیله آن می‌توان کل یک شهر به هلاکت رساند، چگونه ممکن است؟

نقل شده: سمی که معاویه برای مسموم‌کردن امام مجتبی (ع) لازم داشت را از پادشاه روم در مقابل هدایای سنگین خرید. مرحوم طبرسی در الاحتجاج از امام حسن (ع) نقل می‌کند که ایشان در بستر شهادت، به یکی از شیعیانشان فرمودند: «به من نوشته شده است که معاویه طی نامه‌ای از پادشاه روم برای کشتن من سم درخواست کرده است. اما او گفته است: در قتل کسی که با ما نمی‌جنگد شرکت نمی‌کنیم. معاویه دوباره نوشته است: این کسی که می‌خواهم بکشم، فرزند همان کسی است که در مکه ادعای نبوت کرد. می‌خواهم او را بکشم و مردم را راحت کنم. این نامه را به همراه هدایا و الطافی به پادشاه روم فرستاده و از او سم گرفته و با آن سم مرا مسموم کرده است.»

بنابراین حضرت تصریح می‌کنند که: اولاً با سمی که معاویه تهیه کرده به شهادت رسیدند، و ثانیاً معاویه این سم را از پادشاه رومی گرفته است. یعنی یهود و روم در اینجا برای به شهادت رساندن امام معصوم همکاری کردند.

معاویه برای ترور یک نفر، سم را از کشور روم تقاضا می‌کند، هدایای گران‌بهایی را نیز می‌پردازد؛ و لذا این نشان می‌دهد در شام و عراق چنین زهری وجود نداشته که معاویه بتواند تهیه کند. حال، ابن‌ملجم به عنوان یک فرد (ظاهرا)ً عابد که جزو خوارج بوده، چه‌طور می‌تواند چنین زهری را تهیه کند؟

بنابراین ما معتقدیم، ابن‌ملجم این زهر را از اربابان یهودی خودش و معاویه‌ی یهودی به دست آورده بود. در واقع، به وسیله نماینده یهودی خودش که «اشعث بن قیس» باشد، آن را به دست آورد. لذا ثابت شد که شهادت امیرمؤمنان (ع) و امام مجتبی (ع) به وسیله‌ی معاویه یهودی‌الاصل و همکاران رومی او صورت گرفته است.

سایر ائمه اطهار نیز همین وضعیت را دارند. ما معتقدیم که همه ائمه به وسیله زهر به شهادت رسیدند. باتوجه به اثبات یهودی‌بودن بنی‌امیه، می‌توان گفت: ائمه‌ای که در دوران بنی‌امیه به وسیله زهر به شهادت رسیدند، در حقیقت شهادت آنان توسط یهودیان صورت گرفت. در زمان بنی‌العباس نیز وضعیت به همین شکل است. این خاندان نیز مهره یهود بودند؛ لذا ائمه‌ای که در زمان بنی‌العباس به شهادت رسیدند نیز شهادتشان به وسیله یهود صورت گرفته است.

یک نمونه واضح از زمانی که یهود پرده از نقاب برمی‌دارد و علناً برای به شهادت رساندن یک امام اقدام می‌کند، به شهادت امام موسی کاظم (ع) توسط «سِنْدی بْن شاهِکْ» یهودی برمی‌گردد. این ماجرا در همه منابع ما ذکر شده که: بن شاهک یک فرد یهودی بود که به وسیله‌ی سمی که در حقیقت سلاح بیولوژیکی بود، امام کاظم (ع) را به شهادت رساند.

کشتار بیولوژیکی جمعی توسط یهود

اما نوع دوم جنگ بیولوژیکی همانطور که عرض کردیم، «کشتار جمعی» است. برای این مورد هم مصادیقی وجود دارد که مهم‌ترین آن شیوع طاعون میان مسلمانان است. در سال‌های متعددی پس از پیامبر اکرم (ص)، طاعون شایع می‌شود. در سال 18 ه.ق، در منطقه‌ی شام طاعون گسترده‌ای اتفاق می‌افتد و جالب اینکه، یهودیان زیادی در شام بودند، اما حتی یک گزارش از کشته‌شدن یهودیان وجود ندارد. در مقابل، تعداد زیادی از مسلمانان در این منطقه از بین رفتند.

در سال 64 ه.ق، چنان طاعون وسیعی در بصره شیوع پیدا می‌کند که گفته می‌شود: در یک روز 70 هزار نفر یا بیش‌تر کشته شدند. در اطراف بصره نیز یهودیان زندگی می‌کردند، اما هیچ گزارشی از ابتلای آنان موجود نیست.

در سال 66 ه.ق، در مصر؛ در سال 75 ه.ق، در کوفه؛ در سال 79 ه.ق، بازهم در شام طاعون شیوع پیدا می‌کند. در سال 86 ه.ق، طاعونی گسترش پیدا می‌کند که بیش‌تر زنان و دختران را می‌کشت، لذا به طاعون فتیات معروف شد. این طاعون شام و بصره را فرا گرفت، اما حتی یک گزارش مبنی بر کشته‌شدن یهودیان این منطقه ثبت نشده است.

وقتی چنین جنگ بیولوژیک و کشتار عظیمی به وجود می‌آید، اما یهود همیشه جان سالم به در می‌برند، انگشت اتهام به سوی یهود برده می‌شود. چون یهودیان در جریان شیوع این بیماری‌ها نمی‌مردند، اما سایر مردم و به خصوص مسلمانان تلفات بسیاری می‌دادند.

بنابراین به نظر بنده، نقش یهود در کشتار مسلمانان به وسیله‌ی جنگ بیولوژیکی در صدر اسلام ثابت شده است و همانطور که عرض کردم مصادیق متعددی از ترور بیولوژیکی فردی و جمعی توسط یهودیان وجود دارد. امیدوارم در این زمینه تحقیقات بیش‌تری صورت بگیرد، چراکه قابل تأمل است و باید هرچه بیش‌تر روی این زمینه دقت شود تا نقش مخرب یهود از صدر اسلام تاکنون مورد تحلیل و ارزیابی دقیقی قرار بگیرد.

خیبر: ممنون از توضیحات جامع و کاملی که ارائه فرمودید.