یهودیان صهیونیسم برای راضی‌کردن ملت‌ها از انواع فشارهای اقتصادی و سیاسی بهره می‌بردند ولی اقتصاد، اهرم اصلی فشار بود. به‌طور مثال «برنارد باروچ» به‌عنوان مشاور رئیس‌جمهور وقت، دولت فرانسه را تهدید به عدم حمایت آمریکا در صورت مخالفت او با طرح تقسیم کرد. «دیوید نابلز» مشاور ارشد ترومن، از طریق «هاروی فیرستون» غول صنعت لاستیک، به دولت «لیبریا» فشار آورد که در صورت عدم موافقت با طرح تقسیم، طرح توسعه این کشور متوقف خواهد شد.

پایگاه صهیون‌پژوهی خیبر، بعد از آن‌که انگلستان قیمومیت فلسطین را به سازمان ملل محول کرد، یهودیان صهیونیسم برای تشکیل ملت مستقل یهود به دو سوم رأی مجمع عمومی سازمان ملل احتیاج داشت تا بتوانند از این راه طرح‌ تقسیم را تصویب کنند. آن‌ها در اولین اقدام زمان رأی‌گیری را عقب انداختند تا از این وقفه برای راضی‌کردن دولت‌ها استفاده کنند.

«رابرت ناتان»^۱ به‌عنوان شخصی که سابقه فعالیت در دولت آمریکا و آژانس یهود را داشت، در این‌باره می‌نویسد: «ما از تمام ابزارهای موجودمان استفاده کردیم. به‌عنوان مثال؛ به هیئت‌های نمایندگی کشورها می‌گفتیم که در صورت عدم رأی مثبت به طرح تقسیم، صهیونیسم‌ها از نفوذ خود برای متوقف‌شدن کمک‌های اقتصادی به آن‌ها استفاده خواهند کرد».

یهودیان صهیونیسم برای راضی‌کردن ملت‌ها از انواع فشارهای اقتصادی و سیاسی بهره می‌بردند ولی اقتصاد، اهرم اصلی فشار بود. به‌طور مثال «برنارد باروچ» به عنوان مشاور رئیس‌جمهور وقت، دولت فرانسه را تهدید به عدم حمایت آمریکا در صورت مخالفت او با طرح تقسیم کرد. «دیوید نابلز» مشاور ارشد ترومن، از طریق «هاروی فیرستون»^۲ غول صنعت لاستیک، به دولت «لیبریا» فشار آورد که در صورت عدم موافقت با طرح تقسیم، طرح توسعه این کشور متوقف خواهد شد. کشورهای آمریکای لاتین نیز تهدید اقتصادی شدند و حتی به «خوزه فیگوئری»^۳ رئیس‌جمهور کاستاریکا یک دسته چک سفید دادند.

در این بین کشور فلیپین با وجود تهدیدهای مقامات آمریکایی، در روز رأی‌گیری سخنرانی پُرشوری علیه این طرح ایراد کرده و از حقوق ابتدایی مردم فلسطین دفاع کرد؛ ولی در نهایت تحت‌فشار سران صهیونیسم و دولت‌مردان آمریکا مجبور شد به طرح تقسیم رأی مثبت دهد. از این‌روی مجمع سازمان ملل در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷م به قطع‌نامه ۱۸۱(طرح تقسیم فلسطین به دو قسمت ۵۱% برای یهودیان و ۴۹% متعلق به مردم فلسطین) رأی مثبت داد. این قطع‌نامه اگرچه بارها مورد استناد قرار گرفته ولی حقیقت آن است که قطع‌نامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل بر خلاف قطع‌نامه‌های شورای امنیت، برای دولت‌های عضو الزام‌آور نیست. به‌عبارتی این قطع‌نامه بیش‌تر در حد یک توصیه و پیشنهاد بود و اصلاً منجر به تشکیل دولت جدیدی نمی‌شود.

با این وجود، همین قطع‌نامه که هیچ الزامات اجرایی به همراه نداشت، باعث شد درگیری‌ها در فلسطین گسترش پیدا کند و یهودیان در کم‌تر از چند ماه ۴۱۳ هزار فلسطینی مسلمان را از وطن خود اخراج کنند. در نهایت بعد از درگیری‌های فراوان دولت‌های عربی و یهودیان صهیونیسم در جنگ استقلال، یهودیان بیش از ۷۵۰ هزار زن و مرد و کودک را بی‌رحمانه از سرزمین خود اخراج کردند. به قول مورخ اسرائیلی، تام سگف: «اسرائیل با جنگ و ترور متولد شد و تشکیل آن مستلزم به کارگیری ظلم و تعصب کورکورانه بود».

منبع: انجمن سری پروشیم، آلیسون ویر، ترجمه: علیرضا ثمودی پیله‌ورد، تهران خبرگزاری فارس، چاپ اول: ۱۳۹۴، ص۸۴-۷۷.

پی‌نوشت:

۱ – Robert nathon

۲- Harvey fireston

۳- Jose figueres

لینک کوتاه: http://khbn.ir/zNpuCQh