-
چهارشنبه, ۹ مهر ۱۳۹۹، ۰۶:۰۷ ب.ظ
خیلی‌ها مدعی هستند که دین در نظام سیاسی رژیم صهیونیستی جایگاه ویژه‌ای دارد، اما این در حالی است که لیبرالیسم در بدنه اجتماعی صهیونیست‌ها ریشه دوانده است.
پایگاه صهیون‌پژوهی خیبر، خیلی‌ها مدعی هستند که دین در نظام سیاسی رژیم صهیونیستی جایگاه ویژه‌ای دارد، اما این در حالی است که لیبرالیسم در بدنه اجتماعی صهیونیست‌ها ریشه دوانده است. کتاب «جایگاه دین در نظام سیاسی اسرائیل» در موضوع مطالعات اسرائیل‌شناسی سال ۱۳۸۷ به قلم «پروین شیردل» از موسسه مطالعات اندیشه‌سازان نور چاپ شد.
کتاب چهار بخش دارد که بعد از تعاریف و کلیات به بحث مولفه‌های سیاسی متون مقدس یهود اشاره دارد و در ادامه نظام حقوقی-سیاسی حکومت در اسرائیل را مورد بررسی قرار می‌دهد و نهایتا کار ویژه‌های یهود در نظام سیاسی اسرائیل را به بحث و بررسی می‌گذارد.
بخش اول: کلیات
در بخش اول به دو بحث روش پژوهش و ادبیات پژوهش می‌پردازد:
۱- روش پژوهش: به دلیل پراکندگی عوامل یهود و اهداف‌شان نمی‌شود تنها با تکیه بر یک روش به پژوهش بپردازیم، چرا که هم باید موضوعات کتاب مقدس را جدی بگیریم و هم اینکه بدانیم کدام یک از دستوراتش در اسرائیل عملی می‌شود.
باید ابتدا مفاهیم هرمنوتیکی را در آیین یهود مورد بحث قرار دهیم و اسنادی که به اسرائیل از نظر دین مشروعیت می‌بخشد تا حکومتی دینی-سیاسی داشته باشد را مورد تحلیل قرار دهیم و این شروع راهی است که اسرائیل برای مشروعیت حکومت خود از مبانی در تورات استفاده کرده است.
سرانجام پرداختن به ارض موعود و سرزمین مقدس، برای احیای شریعت موسوی نام برده و باید در این زمینه تحقیق و پژوهش‌هایی شود تا بتوان به جوابی درست رسید. دوم تحلیل تاریخ بنی اسرائیل برای پیدا کردن دلیل اخراج از ارض مقدس.
2-ادبیات پژوهش: بررسی رابطه دین و دولت با مصداق اسرائیل، پیشینه چندانی ندارد و این موضوع بیش‌تر در سه دهه اخیر مطرح شده است. آثار موجود در این عرصه را می‌توان به سه بخش فارسی، عربی و انگلیسی تقسیم کرد.
بخش دوم: دوره پیش از تشکیل دولت
هزار سال پیش از به وجود آمدن یهود در بین‌النهرین حمورابی قانونی را ایجاد کرد که اولین حکومت و امپراتوری جهانی را در بین‌النهرین تشکیل می‌داد. بعد از هزار سال پیامبران یهود از بین‌النهرین برخاستند و این‌ها را نیاکان زبان عبری می‌دانند و می‌توان به اولین پیامبرشان ابراهیم نبی اشاره کرد که یهودیان را به کنعان برد و این آغازی بر یهودیان است.
البته این نگاه عبرانی‌ها و یهودیان به مسئله است که خود را به عنوان بهترین و برترین قوم پنداشته‌اند. به همین نگاه یهودیان اینگونه است که حضرت ابراهیم نیامده است، مگر برای اینکه برای یهودیان کاری انجام دهد و آنها را از طریق هجرت رستگار سازد.
الگوی تکاملی یهود
مدیریت پدرسالارانه یهود یا عصر شیوخ: هفده قرن قبل از تولد مسیح یعنی ورود ابراهیم به کنعان و اوایل مهاجرت قوم یهود را نشان می‌دهد. در این دوران نمی‌توان حرفی از حکومتی به نام اسرائیل زد، چرا که این مسئله تنها به عنوان یک وعده یهودیان است که در صورت اطاعت قوم، عینیت پیدا می‌کند. در آن دوران یهودیان با نام‌های ایبرو، هیبرو و یا عبرانی خوانده می‌شدند و پس از وفات ابراهیم در کنعان، اسحاق فرزند ابراهیم سرپرستی را پذیرفت و بعد ایشان حضرت یعقوب نوه حضرت ابراهیم رهبری قوم یهود را قبول کرد. در زمان یعقوب خشک‌سالی عظیم مصر و کنعان را فرا گرفت و همین باعث می‌شود که تدابیر پسر یعقوب، یوسف آنان را به مصر ببرد. رفتار مصری‌ها با عبرانیان نیکو بود و مدتی این وضع ادامه داشت تا اینکه با افزایش جمعیت و ساخت کاخ‌ها و معابد عبرانیان تبدیل به بردگان حکومت رامسِس دوم شدند و همه دست به دعا برای ظهور منجی‌شان بردند.
قبیله‌ها: در آن زمان یهودیان به قبایلی تقسیم شدند که هر کدام اداره خود را بر عهده داشتند و این آغاز اختلاف بر یهودیان بود.
پادشاهان: اولین حکومت یهودی را با آمدن داود و سلیمان و اتحاد بین یهودیان می‌توان دید که اوج قدرت این قوم است.
فصل دوم: عصر پس از تشکیل دولت
در زمان جنگ‌های داخلی، یهودیان و اختلافاتشان در ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح که اولین پادشاهان بر یهودیان مستقر شدند، این قوم را از چادرنشینی به شهرنشینی و کشاورزی وا داشتند و چنین کاری به پیشرفت و تدابیری برای حکومت‌داری نیازمند است. اولین پادشاه بنی‌اسرائیل، بنیامین بود و در نهایت این پادشاهی با سلیمان به اوج خود می‌رسد.
در بخش سوم پیرامون ساختار رسمی حکومت در اسرائیل صحبت به میان آمده است و در این باب آمده است که اسرائیل کنونی در ۱۹۴۸ پس از فروپاشی حکومت هیتلر به وجود آمد. این سرزمین مهاجر نشین، به دلیل نوساخت بودن و دست‌نشانده بودن این حکومت توسط دولت‌های غربی این رژیم دائما در حال پیدایش دلایلی برای مشروعیت‌بخشیدن به خود است و به همین دلیل یک دموکراسی قومی ایجاد کردند.
دو ویژگی این مسئله نظام سیاسی مستقل و حق حاکمیت است؛ نهادهای تصمیم‌گیری دموکراتیک و حضور دو یا چند گروه قومی و مرکب از افرادی است که خود را از اجتماع فرهنگی متمایز می‌دانند و زبان، مذهب، نسبت خویشاوندی یا مشخصات ظاهری مشترک دارند.
در تعریف محدود از گروه قومی، داشتن زبان مشترک را الزامی می‌دانستند، اما امروز گروه‌های قومی، در کشورهای مختلف اختلافات مذهبی وجود دارد و نه زبانی ولی محققان جامعه‌شناسی بر این باورند که نمی‌توان در یک جامعه قومی دموکراسی ایجاد کرد و این ادایی از طرف صهیونیست‌ها و یهودیان است.
خبرنگار: حیدر احمدی
لینک کوتاه: http://khbn.ir/14pXmY